ATAM UNUTMADIK AMA...

Bugün 10 Kasım, ATAM'ızın ölüm yıldönümü.. Oğlumla ilgilenirken saate dikkat etmemişim, uzaktan gelen siren sesleri üzerine fırladım yerimden, camın önüne koştum. ATAM'a saygı duruşu yaparken gözlerim etrafıma bakındı, gözlerim doldu.. Apartmandan bir komşumuz, arabasını durduran 2 beyefendi, farklı yerlerde çalışan 2-3 kişi saygı duruşundaydı. Fakat en acısı bir bu kadarı umursamadı, kimisi yürümeye kimisi ise arabalarında yollarına devam etti. Kabul, herkes düşüncesinde özgürdür birinin beğendiğini diğeri beğenmeyebilir... Ama ATAM'ın yaptığını kimse yapamaz, O bize hayatlarımızı, özgürlüğümüzü bağışladı, bugün gördüğümün tek adı var nankörlük ve ben bunu hazmedemiyorum. Tamam ATATÜRK'ü sevme, sevmek zorunda değilsin, yaptıklarını, başardıklarını, bizim için verdiği mücadelenin şeklini onaylama bunların hiçbirini anlayamam çünkü ben ATAM'a aşkla büyüdüm, fakat sana değil düşüncelerine saygı duyarım. Ancak sevmesen de senin de yapmak zorunda olduğun tek ve en önemli şey saygı duy... ATAM'a saygısızlığı   hiçbir şekilde hazmedemiyorum. Az öncesine kadar gerçekten umudum vardı, sosyal paylaşım sitelerinde paylaşılanlar, beğenilenler, yapılan organizasyonlar.. kendi kendime evet inatla unutmayacağız diyordum ama şimdi umudum çok azaldı, "inanıyorum ki pek çoğumuzun kalbinde ve unutturmaya çalışanlara inat unutmayacağız" diye bitirecektim sözlerimi ama düzeltiyorum; "çok azımızın kalbinde kalmış ve yinede unutturmaya çalışanlara inat unutmayacağız ve çocuklarımıza gerçekleri kendimiz öğreteceğiz".